کد مطلب:285025 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:227
حکمت غیبت چیست؟ (رابطه غیبت و ظهور)
عالم بزرگوار سید مرتضی علم الهدی (كه خدا از او خشنود باد) فرموده است: اگر مخالفان بگویند كه شما می گوئید: امام زمان علیه الصلوه و السلام وجود دارند و قیام می فرمایند و چنین و چنان خواهند كرد. پس چه عواملی مانع ظهور و قیام آن حضرت علیه الصلوه و السلام می باشد؟ و اصلا علت پنهان شدن و غیبت ایشان علیه الصلوه و السلام چیست؟ در پاسخ خواهیم گفت: ضرورت وجود امام ثابت گردیده، و از جمله صفات امام عصمت است جایز نیست امام معصوم مرتكب كار زشت و قبیحی گردد حال كه چنین است و ما توضیح دادیم وجود امام ضروری است و هم اكنون نیز وجود دارند... ظهور و غیبت امام، فرع ضرورت وجود ایشان می باشد. لذا می گوییم: حال كه عصمت امام ثابت گردیده و
[ صفحه 52]
ملاحظه می كنیم امام پنهان شده و ظاهر نمی شوند لازمه اش وجود علت یا عللی از طرف ما می باشد زیرا امام مرتكب فعل قبیح نمی گردند. از طرفی روشن بودن علت و عذر مزبور برای ما ضروری نیست كه به یكی از وجوه آن را می توان توضیح داد. مثلا در پاسخ ملحدین و منكران خدای تعالی كه می گویند: چه حكمتی در رمی جمرات، و هروله در سعی صفا و مروه و استلام حجر الاسود وجود دارد؟ ما در این قبیل احكام حكمتی نمی بینیم. آیا نمی گوئیم: به استناد دلایل روشن و قوی حكیم بودن آفریدگار جهان ثابت شده است. در این صورت هنگامی كه ما را به این قبیل امور دستور می فرماید، خواهیم دانست حكمتی سبب آن دستور گردیده است. و اگر بگویند: آن حكمت چیست؟ در پاسخ می گوئیم: لازم نیست وجه حكمت آن برای ما روشن باشد زیرا می دانیم خدای تعالی مرتكب فعل قبیح نمی گردد.
[ صفحه 53]
همان گونه كه ملاحظه می فرمایید هر دو طریق یكی است و آن مسدود نمودن باب سوالات، ایرادات و اشكالات بر مخالفان است و این روش را در مقابل آنان باید بكار برد. اگر اشكال كنند: هر گاه نصب امام از باب لطف در حق مكلفین در انجام واجبات و ترك زشتی هاست، پنهان بودن و غیبت ایشان با اساس این مطلب مغایرت و موجب بطلان غرض است. در پاسخ خواهیم گفت: اشكالی ندارد كه در غیبت امام این لطف قویتر باشد زیرا هرگان ملكف قدر خویش را نداند و بر آن آگاه نباشد، هیچ مساله ای پیش نمی آید تا جایی كه مرتكب فعل قبیحی نشود و در انجام واجبات كوتاهی نكند. این به صواب نزدیكتر است تا آن كه نسبت به آن مسائل شناخت داشته باشد و در چنین مواردی لازم نیست كه امام، حاضر باشد. و این پاسخی است آشكار كه تا حال هیچ یك از علماء امامیه آن را بیان نفرموده است.
[ صفحه 54]
سید بزرگوار علم الهدی (كه خدا از او خشنود باد) فرمود: عصمت در میان صفات امام از بزرگترین اصول در شناخت امامت است كه با توسل به آن از سایر دلایل (برای اثبات امامت) بی نیاز خواهیم بود، پس لازم است كه بیشتر به آن بپردازیم و هر چه بهتر آن را ارائه نماییم.
[ صفحه 57]
[ صفحه 52]
ملاحظه می كنیم امام پنهان شده و ظاهر نمی شوند لازمه اش وجود علت یا عللی از طرف ما می باشد زیرا امام مرتكب فعل قبیح نمی گردند. از طرفی روشن بودن علت و عذر مزبور برای ما ضروری نیست كه به یكی از وجوه آن را می توان توضیح داد. مثلا در پاسخ ملحدین و منكران خدای تعالی كه می گویند: چه حكمتی در رمی جمرات، و هروله در سعی صفا و مروه و استلام حجر الاسود وجود دارد؟ ما در این قبیل احكام حكمتی نمی بینیم. آیا نمی گوئیم: به استناد دلایل روشن و قوی حكیم بودن آفریدگار جهان ثابت شده است. در این صورت هنگامی كه ما را به این قبیل امور دستور می فرماید، خواهیم دانست حكمتی سبب آن دستور گردیده است. و اگر بگویند: آن حكمت چیست؟ در پاسخ می گوئیم: لازم نیست وجه حكمت آن برای ما روشن باشد زیرا می دانیم خدای تعالی مرتكب فعل قبیح نمی گردد.
[ صفحه 53]
همان گونه كه ملاحظه می فرمایید هر دو طریق یكی است و آن مسدود نمودن باب سوالات، ایرادات و اشكالات بر مخالفان است و این روش را در مقابل آنان باید بكار برد. اگر اشكال كنند: هر گاه نصب امام از باب لطف در حق مكلفین در انجام واجبات و ترك زشتی هاست، پنهان بودن و غیبت ایشان با اساس این مطلب مغایرت و موجب بطلان غرض است. در پاسخ خواهیم گفت: اشكالی ندارد كه در غیبت امام این لطف قویتر باشد زیرا هرگان ملكف قدر خویش را نداند و بر آن آگاه نباشد، هیچ مساله ای پیش نمی آید تا جایی كه مرتكب فعل قبیحی نشود و در انجام واجبات كوتاهی نكند. این به صواب نزدیكتر است تا آن كه نسبت به آن مسائل شناخت داشته باشد و در چنین مواردی لازم نیست كه امام، حاضر باشد. و این پاسخی است آشكار كه تا حال هیچ یك از علماء امامیه آن را بیان نفرموده است.
[ صفحه 54]
سید بزرگوار علم الهدی (كه خدا از او خشنود باد) فرمود: عصمت در میان صفات امام از بزرگترین اصول در شناخت امامت است كه با توسل به آن از سایر دلایل (برای اثبات امامت) بی نیاز خواهیم بود، پس لازم است كه بیشتر به آن بپردازیم و هر چه بهتر آن را ارائه نماییم.
[ صفحه 57]